DOĞAYI HOR GÖREN GELECEĞİ ZOR GÖRÜR.

Arkadaşlar bu başlık adı altında kazavanlarınızda bulunmasının zorunlu veya ihtiyaç olduğunu düşündüğünüz donanım, malzeme vs. aklınıza gelenleri yazalım. Böylelikle karavancılığa yeni başlayacaklara rehber olurken, bir gezide eksikliğini ya da ihtiyacını hissettiğimiz bir donanımı da belirtmiş oluruz.

Sırtlangiller (Hyaenidae), etçiller (Carnivora) takımına ait bir familya. Dış görünüşleri ile köpeklere benzemelerine rağmen aslında kedimsiler (Feliformia) alt takımına dahillerdir ve bilimcilerin fikirlerine göre misk kedisigiller (Viverridae) familyasından türemişlerdir. Günümüzün sırtlangilleri Afrika'da ve Güney ile batı Asya'da yaygındırlar. Leş yiyicileri olarak tanılırlar.

Türkiye'de rastlanılabilen tek temsilcisi çizgili sırtlan'dır.


Çizgili Sırtlan

Adlandırma
Sırtlan adı Türkçe kökenlidir ve Eski Kıpçakçada da aynen geçmektedir.[2] Fakat, Orta Türkçe dönemine ait Divânu Lügati't-Türk'te sırtlan kelimesi yerine «ar böri» (اارْبُرى) biçimi geçer.[3] Diğer çağdaş Türk dillerinde de kullanılır: Türkmence sırtlan, Tatarca sırtlan, Başkurtça hırtlan. Kökü «kıl, kalın kıl» anlamındaki sırt sözüdür ve bu anlam Çuvaşça (şărt) ile Macarcada (serte) da saklanmıştır. Türkçede sırtlan için yeleli kurt adı da kullanılır ve bu kullanım Moğolcada (deltü çina) da görülür. Sırtlan kelimesindeki ikinci birleşenin kaplan, aslan, kulan, ... gibi örneklerdeki "-lan" eki olduğu yönündeki iddia Hasan Eren başta olmak üzere kimi etimologlar tarafından inandırıcı bulunmamaktadır.

Özellikleri
Sırtlanların ortak özelliklerinden en mühimi, ön bacaklarının arka bacaklarından daha uzun olması. Tırnaklarını kedigiller gibi geriye çekebilme kabiliyetine sahip değillerdir. Sırtlanların cinsel organları tüm memelilerin arasında en ilginçleridir. Dişilerin klitorisi o kadar büyüktür ki, hatta "pseudopenis" olarak tanımlanır. Ayrıca etrafında testislere benzeyen torbacıkları vardır. Bu yüzden sırtlanların cinsiyetini belirlemek yakından izlenilse bile zor olabilir. Bu anatomik özelliklerinden dolayı eskiden çift cinsiyetli oldukları düşünülmüştür ama bu kesinlikle yanlıştır.

Fosil kalıntılar
Sırtlangiller eski bir memeli familyasıdır. Bugün yaşayan sırtlan türlerinden daha çok nesli tükenmiş türlerinin fosillerine rastlanılır. Tanılan en eski sırtlan Miosen devrinden kalan fosilleri bulunmuş olan Protictitherium 'dur. Bu cins aslında daha çok misk kedisigillere benzemesine ve ağaçlarda yaşamış olmasına rağmen sırtlanların atası olarak kabul edilir. Daha geç bir zamanda Plioviverrops adı verilen bir cins Avrupa'da da yaşamıştır. Bu küçük sırtlan cinsi böceklerle beslenmiştir. Asıl sırtlanlar ve yer kurtları bu dönemde ayrılmış oldukları kabul edilir.
Sonra gitgide daha büyük sırtlan türleri ortaya çıkmıştır. Miyosen devrinin sonunda çakala benzeyen Ictitherium cinsi tüm Avrasya'ya yayılmış, Adcrocuta cinsi gibi büyük leş yiyiciler, Lycyaena ve Hyaenictis cinsleri gibi av yapan sırtlanlar ve hatta Kuzey Amerika'ya kadar yayılmış olan Chasmaporthetes cinsi ortaya çıkmışlardır. Pliosen devrinde köpekgillerin gitgide yayılması ve sırtlanlardan daha başarılı olmasından dolayı bu eski sırtlan cinslerinin neslinin tükenmış olduğu düşünülür. Günümüzde neslini koruyabilmiş 4 sırtlan türü kalmıştır.



Sınıflandırma
•   Alt familya: Hyaeninae
   Çizgili sırtlan (Hyaena hyaena)
   Kahverengi sırtlan (Hyaena brunnea)
   Benekli sırtlan veya Gülen sırtlan (Crocuta crocuta)
•   Alt familya: Protelinae
   Yer kurdu veya Böcekçil sırtlan (Proteles cristatus) 10 000 ferdi kalmıştır (popülasyonu hakkında güvenilir bir bilgi yok)
•   Alt familya: incertae sedis
   †Adcrocuta
   †Allohyaena
   †Belbus
   †Chasmaporthetes
   †Herpestides
   †Hyaenictis
   †Hyaenotherium
   †Ictitherium
   †Ikelohyaena
   †Leecyaena
   †Lycyaena
   †Metahyaena
   †Miohyaenotherium
   †Palinhyaena
   †Pachycrocuta
   †Pliocrocuta
   †Plioviverrops
   †Protictitherium
   †Thalassictis
   †Tongxinictis
   †Tungurictis
   †Werdelinus

Barbados kirazı (Malpighia emarginata), Malpighiaceae familyasından meyvesi için tarımı yapılan bitki türü. Amerika, Orta Amerika ve Karayipler gibi ılıman iklimlerde yetişiyor. Meksika ve Güney Teksas, Güney Amerika’nın bazı kuzey kısımları, Brezilya’da bulunan Bahia bölgesi, Atlantik Okyanusu’nda yer alan Küçük Antiller bölgesi Margarita ve Kurasao Adaları gibi farklı yerlerde yetişen ve kiraza benzeyen küçük kırmızı meyveleri hem sulu hem de tatlı ve acı bir lezzete sahip.



Tropik bir bitkidir, -2 derecenin altındaki soğuklar bitkinin meyvelerin zarar görmesine ve ölümüne sebep olabilir. Bazı türleri 6 metreye kadar ulaşan bir boya sahip olsa da genelde 2-3 metreye kadar büyüyebilmektedir. Her toprakta yetişebilse de asitli topraklarda daha iyi yetiştiği bilinmektedir. Kurak dönemlere dayanıklı olsa da, bitki verimi için düzenli sulama ister. Bitki kendine tozlandığından meyve vermesi için başka bir bitkiye ihtiyaç duymaz. Arılar, böcek, sinek gibi tozlaştırıcılarla bitki meyve verecek hale gelmektedir. Her daim yeşil bir bitki olmakla, tüm yıl boyunca küçük pembe çiçekler üretir. Bunlar genellikle İlkbaharın başından sonbaharın sonuna kadardır ve meyveler çiçekten 4-6 hafta sonra olgunlaşır. Tohumdan çıkan bitki kalitesiz meyve vermesi ve tadının buruk olması sebebiyle, genel olarak tohumdan filizlenen meyvelere aşı yapmak suretiyle veyahut çelik, köklendirme gibi metotlarla çoğaltması yapılır. Birçok kültür çeşidi vardır; 'Manoa Sweet', 'Tropical Ruby','A-1', 'B-15' 'Florida Sweet' veya 'B-17' gibi. Bunların meyveleri daha büyüktür ve küçük meyvelere göre daha tatlıdır, hastalıklara da daha dirençlidir. Bu sebeple de tercih edilirler.



Meyveler genellikle 2,5 cm ve daha büyük olabilir. Meyveler, parlak kırmızı üç tane geniş yuvarlak kenarlıdır ve çekirdekler merkezde bulunur. Meyve eti genellikle sarıdır ve çok yüksek Vitamin C ve antioksidan içerir bu sebeplerlede bitki üretilir. Bitkinin meyveleri, yaklaşık olarak bir portakalın 32 katı C vitamini içerir. Meyveler, çekiciliğinden dolayı sık sık böcek ve kuşların hedefi olur. Ayrıca bu bitki, çok çeşitli tırtıl, kelebek ve böcek türlerine de ev sahipliği yapmaktadır.

Meyveleri çiğ olarak tüketilmesi yanında, yüksek C vitamini sebebiyle bebek mamalarında, içki, kokteyl yapımında, gıda sanayinde kullanılır. Ayrıca bitki, budanabilmesi sebebiyle bonsai olarak da kullanılabilmektedir.

Phnom Kulen Şelalesi; Kamboçya'da Siem Reap Eyaletindeki Phnom Kulen dağ masifi içinde bulunan Phnom Kulen Milli Parkı içinde yer almaktadır. Milli Park 1993 yılında kurulmuş olup 373,76 km² alanı kaplamaktadır. Resmi adı Jayavarman-Norodom Phnom Kulen Milli Parkı'dır.



Phnom Kulen Milli Parkı, Svay Leu Bölgesi'nde, Siem Reap kasabasından yaklaşık 48 kilometre ve Charles De Gaulle Yolu üzerinden Prasat Banteay Srey'den yaklaşık 25 kilometre uzaklıkta yer almaktadır. Kulen Milli Parkı'nı ziyaret etmek için ilginç bir yer haline getiren çeşitli doğa özellikleri, tarihi yerler ve diğer turistik yerler bulunmaktadır.

Phnom Kulen'de iki ana şelale vardır :

İlk şelale: Yağmurlu mevsimlerde 4–5 metre yüksekliğinde ve yaklaşık 25 metre genişliğinde.
İkinci şelale: Yağmurlu mevsimlerde 15–20 metre yüksekliğinde ve yaklaşık 15 metre genişliğinde.
Şelalelerin büyüklüğü mevsimlere ve yağış miktarına göre değişmektedir. Şelaleleri ziyaret etmek Phnom Kulen turlarında popüler bir aktivitedir.

•   Bang Pae Şelalesi
•   Bua Thong Şelalesi (Nam Phu Chet Si)
•   Erawan Şelaleleri
•   Haew Narok Şelalesi
•   Haew Suwat Şelalesi
•   Hin Lad Şelalesi
•   Huai To Şelalesi
•   Huang Nam Keaw Şelalesi
•   Huay Mae Khamin Şelalesi
•   Kathu Şelalesi
•   Khlong Chao Şelalesis
•   Khlong Yai Kee Şelalesi
•   Khun Korn Şelalesi
•   Klong Plu Şelalesi
•   Lampi Şelalesi
•   Mae Sa Şelalesi
•   Mae Yen Şelalesis
•   Mok Fa Şelalesi
•   Mor Paeng Şelalesi
•   Na Muang Şelalesi
•   Pala-U Şelalesi
•   Pam Bok Şelalesi
•   Pha Tad Şelalesi
•   Sai Rung Şelalesi
•   Sai Yok National Park
•   Siri Safari Kuiburi Tours
•   Than Sadet Şelalesi National Park
•   Thi Lo Su Şelalesi
•   Ton Chong Fa Şelalesi
•   Wachirathan Falls